Maatschappelijk leed en internationaal toerisme komen aan bod in het tweede deel van de serie over de historie van de Krimpense steen- industrie in het kwartaalblad Van Yssel tot IJssel voor de leden van de Historische Kring Krimpen aan den IJssel. Vandaag de dag wordt nog steeds gesproken over erbarmelijke arbeidsomstandigheden, uitbuiting en slavernij.
Voordat de Krimpense steenplaatsen aan bod komen in volgende afleveringen, eerst een verhaal over het productieproces, de arbeidsomstandigheden, maar ook de kansen die deze geschiedenis ons heden ten dage biedt.
De feitelijke manier waarop ik arbeidsomstandigheden beschrijf, levert verschillende reacties op, vooral omdat sommigen liever zien dat ik het schrijf vanuit de empathische beleving van nu. Kinderen van zes jaar werden immers ingezet om de ongebakken stenen op het zetveld te keren. Zwangere vrouwen werkten door tot de bevalling en eenmaal bevallen hadden ze nauwelijks tijd borstvoeding te geven. Het was zwaar leven. Toch kozen velen ervoor om op de steenplaats te gaan werken, omdat het prettiger was dan het hele jaar binnen te werken in een fabriek waar ze geen daglicht hadden, of op een boerderij waar het werken nog zwaarder was. En school had geen zin voor kinderen, want die leerden het vak van hun ouders en dat was een garantie voor brood op de plank en een dak boven je hoofd, hoe schamel ook. Als ouder kon je het inkomen van je kinderen niet missen, zeker als je ouder werd. De hoge heren waren een klasse apart en daar spiegelden de arbeiders zich niet aan. Er was een zekere berusting, hun toekomst was de Hemel na de dood.
Hoe anders werd dit toen de leerwet en de nieuwe arbeidswetten hier een eind aan maakten.
Reactie plaatsen
Reacties